Η σαρωτική αποδοχή του τρομακτικού "The Seer" δεν άφηνε κανένα περιθώριο. Οι Swans, δύο χρόνια μετά, ήταν και πάλι εδώ (άσχετά αν εγώ εκείνες τις μέρες τους έβλεπα στην Ολλανδία). Ένας τοίχος από Orange ήταν ήδη στημένος. Αλλά και πάλι δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που θα ακολουθούσε.
Το event άνοιξε ο (άγνωστος σε μένα) Moa Bones και η ακουστική του κιθάρα. Συμπαθέστατος μού φάνηκε, αν και δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο, παρά και τις δύο φιλότιμες διασκευές σε Beatles και Smashing Pumpkins. Το κοινό είχε αρχίσει σιγά-σιγά να μαζεύεται (τελικά το Fuzz ψιλογέμισε), αλλά σε γενικές γραμμές, κατά την διάρκεια της εμφάνισής του, δεν έλλειψαν τα -δυστυχώς- καθιερωμένα "σουξουμούξου".
Η εμφάνιση των Swans είναι απλά απερίγραπτη. Δεν έχει νόημα να γράφω κλισαδούρες τύπου "βγήκαν δυναμικά με το τάδε, στη συνέχεια, το σετλιστ εξελίχθηκε έτσι" κλπ. Οποιαδήποτε μπάντα με τα χρόνια τους και την καθολική αποδοχή του τελευταίου δίσκου, θα έβγαινε να παίξει ένα τυπικό σετ με νέα και κλασικά κομμάτια, θα έχωνε και κάνα "hit" (καλά ντε, μη βαράτε) τύπου "Love Will Save You" και η επιτυχία θα ήταν εξασφαλισμένη. Όχι οι Swans όμως. Σχεδόν δύο ώρες εκκωφαντικού jamming, ένα ξεχειλωμένο "The Seer" κοντά στη μία ώρα, κάθε βόμβος του μπάσου να τρυπάει το στομάχι, ένας εξωπραγματικός Thor Harris να παίζει κλαρινέτο/τρομπέτα/μεταλλόφωνο ενώ ταυτόχρονα κοπανάει δύο γκονγκ (!), ένα ηχητικό ωστικό κύμα που σήκωνε την τρίχα κάγκελο και έκανε τους τοίχους του Fuzz να τρίζουν.
Και πάνω απ'όλα, ο δεσποτικός Micheal Gira να βιάζει αυτιά με την Gibson του. Οι δε κινήσεις του, υπήρξαν από τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία που πιστοποίησαν ποιός είναι το αφεντικό (καλά, όχι ότι είχε κανείς αμφιβολίες). Συμπαρεσματικά, οι σημερινοί live Swans, είναι η προέκταση του οράματος της πρώτης περιόδου τους. Μια αντισυμβατική, προκλητική no wave μηχανή αντι-μουσικής, που απαιτεί και προκαλεί τις αντοχές του ακροατή/θεατή. Απίστευτα πράματα. Απίστευτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου