31.12.13

Best.of.2013

Ούτε φέτος έχω ξύλινες ευχές για "καλή χρονιά", φαντάζομαι θα τις έχετε σιχαθεί όλοι, όσο τις έχω σιχαθεί κι εγώ. Και αφού είδα ότι έχει πέσει η επισκεψιμότητα του blog ("ε μα γράψε τίποτα μωρέ παπάρα!"), είπα να βάλω κάνα βυζί μπας και πάρω κάνα like. Ακολουθεί η λίστα με τα δισκάκια που με απασχόλησαν περισσότερο μέσα σε μια ακόμα σκατένια χρονιά.
(με κλικ στον τίτλο του άλμπουμ, πάτε στο αντίστοιχο review)

18.12.13

Culted - Illuminati (streaming)

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το συμπαθητικό εκείνο ντεμπούτο των Culted από το 2009, πάντως η μπάντα ετοιμάζει το διάδοχό του, με τίτλο 'Oblique to all paths" και ημερομηνία κυκλοφορίας τις 17 Ιονουαρίου 2014, πάντα από τη Relapse.
Πρώτο δείγμα το 'Illuminati" που, παρά τον μάλλον flat ήχο, με δύο ακροάσεις τελικά με έπεισε.

17.12.13

Σε hiatus οι Cult of Luna

Με ανακοίνωση στη σελίδα τους στο facebook, οι Σουηδοί Cult of Luna, μια από τις σημαντικότερες post metal μπάντες της Ευρώπης, ανακοίνωσαν την επερχόμενη αναστολή των δραστηριοτήτων τους.
"To Beyond the redshift festival στο Λονδίνο στις 10 Μαΐου θα είναι ένα πολύ σημαντικό show για τους Cult of Luna. Θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής και μετά από αυτό θα εξαφανιστούμε σιγά-σιγά πριν επανεμφανιστούμε με κάποια μορφή κάποτε στο μέλλον.
[…]
Δε διαλυόμαστε.
Το 2013 ήταν ένα πολύ ενεργό έτος για μας και ούτε θέλουμε, ούτε πιστεύουμε ότι είναι σωστό να συνεχίσουμε σε αυτούς τους ρυθμούς.
Δε θα είμαστε πια η μπάντα που βγάζει νέο άλμπουμ κάθε 18-24 μήνες. Το κάναμε αυτό επί σχεδόν 10 χρόνια όσο ήμασταν νεότεροι και μπορούσαμε να αφοσιωθούμε περισσότερο στη μουσική.
Μετά το Beyond the redshift μπορεί να κάνουμε ακόμα μια-δυο εμφανίσεις σε festival, αλλά μετά από αυτό δεν έχουμε τίποτα προγραμματισμένο.
Ίσως κυκλοφορήσουμε κάποιο άλμπουμ τον επόμενο χρόνο, ίσως σε μια δεκαετία, ειλικρινά δεν ξέρουμε.
Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε με κάποιο τρόπο.
Οι Cult of Luna δε θα πεθάνουν."

Whitehorse / Negative Standards - Split 12" (2013)

Για τους Αυστραλούς Whitehorse τα έχουμε ξαναπεί, αποτελούν μια από τις μπάντες που σπρώχουν τα όρια του sludge παραπέρα. Στο νέο κομμάτι τους "External Oblivion" ακούγονται σταθερά θoρυβώδεις και Corrupted-ικοί, αλλά στο παρελθόν μάς έχουν παρουσιάσει και πολύ καλύτερα κομμάτια.
Την έκπληξη κάνουν οι Negative Standards από το Oakland, με το σκοτεινό και έντονο neo-crust τους (που δεν φοβάται να απλώσει τις διάρκειες), οι οποίοι μου έφεραν στο νου Nux Vomica και λίγο His Hero Is Gone, κομπλέ με τα sludgy breaks. Κρατάμε το όνομα, πιθανότατα θα μας ξανα-απασχολήσουν.

Noothgrush / Coffins - Split LP (2013)

To ότι οι Ιάπωνες Coffins κυκλοφορούν νέο split EP δεν αποτελεί από μόνο του είδηση. Έχουν πολλά τέτοια. Άσχετα αν εδώ μέσα μπορείτε να ακούσετε ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, το "Drown in Revelation", και το "The Wretched Path" όπου θα τους βρείτε απελευθερωμένους από το ασφυκτικό Celtic Frost / Autopsy ύφος τους και να ξεσαλώνουν γκρουβάροντας σαρδόνια σε stoner riffs, θυμίζοντας κάτι σαν τους Usurper να διασκευάζουν Trouble ή κάπως έτσι.
Η είδηση είναι ότι, μετά από μια σιωπή 13 περίπου χρόνων, εδώ θα βρείτε νέες ηχογραφήσεις των cult 90s sludge ηρώων Noothgrush από την California. Με τον guru του αμερικάνικου underground Dino Sommese (Dystopia, Asunder) πίσω από το μικρόφωνο να φέρνει έναν ακόμα πιο επιβλητικό αέρα, αυτή η κυκλοφορία έρχεται στο τέλος μιας κακής -για το χώρο- χρονιάς να υπενθυμίσει στα νεούδια πώς παίζεται το παιχνίδι. Όχι post, όχι stoner, όχι ψυχεδέλειες σε θάλασσες και ακτές λοιπόν. Sludge κατ' ευθείαν από την πηγή, βάναυσο, καταπιεστικό, με τερατώδη ήχο και μηδενιστικό feeling. Η επανεκτέλεση του -ούτως ή άλλως τέλειου- "Jundland Wastes" ξαναγνωρίζει έναν ξεχασμένο sludge ύμνο σε ένα νεότερο κοινό, αλλά το highlight είναι ο εννιάλεπτος ογκόλιθος "Thoth".
Αν αυτό είναι ορεκτικό για το επερχόμενο LP (επιτέλους!) των Noothgrush, τότε πάμε για πολύ μεγάλα πράγματα.

11.12.13

Castevet - Obsian (2013)

To "Mounds of Ash" του 2010 ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Οι Castevet ηγούνται μιας σκηνής που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να ανανεώσει το χιλιοκορεσμένο post metal, αντικαθιστώντας το με κάτι νέο (στην ίδια φάση μπορείτε να τσεκάρετε και τους πολύ καλούς Γάλλους Celeste).
To ηχητικό στίγμα τους σίγουρα θυμίζει κάτι από black, post και ατμοσφαιρικό metal, χωρίς όμως να μπορείς να τους κατατάξεις σε καμία από τις τρεις σκηνές, ενώ η δειλές prog επιρροές είναι και πάλι παρούσες, δίνοντας το στοιχείο της έκπληξης.
Οι οπαδοί τους, και όσοι γενικά ψάχνουν αυτή τη νέα κατεύθυνση (τώρα που είναι ακόμα ανερχόμενη) θα βρουν ξανά πειραματικό, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό metal με συναίσθημα, χωρίς ξεκωλίκια. Απλά εγώ ήθελα και ένα κομμάτι επιπέδου "Harvester" που υπήρχε στον προηγούμενο δίσκο τους.

9.12.13

Τέλος για τους Kickback

Από την εμφάνιση των Kickback στην Αθήνα το 2012
Οι Kickback διέλυσαν. Με ανάρτησή τους στο facebook στις 7 Δεκεμβρίου, ανακοίνωσαν:
Όπως όλοι είδατε, η τελευταία περιοδεία ακυρώθηκε για προσωπικούς λόγους.
Δε χρειάζεται να ξέρετε πολλά, δε θα αλλάξει κάτι έτσι κι αλλιώς.
Η οντότητα στη μορφή που την είχατε συνηθίσει δεν υπάρχει πια και είναι απίθανο να ξαναϋπάρξει.
Η σελίδα είχε κλείσει για να αποφύγουμε τα κουτσομπολιά, τα ψέμματα και τον αναθεωρητισμό που συνήθως πάει χεράκι με τέτοιες καταστάσεις.
Τώρα είναι ξανά ανοιχτή για αρχειακούς λόγους και μόνο.
Αντίο σε μια μεγάλη metalcore μπάντα

8.12.13

Big Business - Battlefields Forever (2013)

Το διάλειμμα του (χαμηλών τόνων) "Mind the Drift" του 2009 έλαβε οριστικά τέλος, και όσοι άκουσαν το προ διετίας "Quadruple Single" EP είχαν καταλάβει πως οι Big Business επιστρέφουν εκεί που ανήκουν, στην κορυφή της heavy/noise rock σκηνής. Μπορεί η σύνθεση να παραμένει τριμελής όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, αλλά ο χαρακτήρας του "Battlefields Forever" παραπέμπει κυρίως σ'αυτόν του "Here Come the Waterworks" (η τσιμεντίλα του "Head for the Shallow" δεν είναι κάτι που βγαίνει κάθε μέρα!).
Αυτό σημαίνει πως οι Big Business πιάνουν ξανά όλα τα στοιχεία του heavy rock και τα κάνουν με τα κρεμμυδάκια, μέσα από το φασαριόζικο ήχο τους (μη σας μπερδεύει η παρουσία κιθάρας, πάλι το μπάσο κάνει κουμάντο), τα υπέροχα αυτά φάλτσα φωνακλάδηκα φωνητικά, το epic-metal-μετά-από-πολλά-ναρκωτικά "Lonely Lyle" που κλείνει το δίσκο, και πάνω απ'όλα την ικανότητά τους να γράφουν συντριπτικούς heavy rock ύμνους που σιγοτραγουδάς σα χαζός στο δρόμο.
Δε μου βγάζετε από το μυαλό ότι οι Big Business θα μπορούσαν (μαζί με τους έτερους σπουδαίους μαθητές της μεγάλης των Melvins σχολής, Boris) να είναι η κορυφαία rock μπάντα του πλανήτη, φτάνει απλά να τους ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Όπως και να'χει, το "Battlefields Forever" είναι ένας Big Business δίσκος, όπως πρέπει να είναι ένας τέτοιος. Δηλαδή γεμάτος με ψυχωμένο, φασαριόζικο, εμπνευσμένο, σύγχρονο heavy rock στα καλύτερά του.

Indian - Rhetoric Of No (streaming)

"Άλλη μια sludge κυκλφοορία που έχασα πέρσι, θα τσεκαριστούν" έγραφα πριν δύο χρόνια, και όπως μπορείτε να μαντέψετε... δεν τσεκαρίστηκαν! Ο λόγος για το "Guiltless" των Indian το 2011, που έμεινε αιώνια στα "to check", και ήρθε επιτέλους η ώρα του. Ο λόγος είναι ότι η μπάντα από το Chicago ετοιμάζει το διάδοχό του, με τίτλο "From All Purity", που θα κυκλοφορήσει από τη Relapse στις 21 Iανουαρίου 2014, και απ'όπου ακούμε παρακάτω την sludge/noise κομματάρα "Rhetoric of No". Εξώφυλλο:

5.12.13

Fleshpress - Tearing Skyholes (2013)

Κάποιοι ίσως γνωρίζουν τους Fleshpress ως "ένα από τα σχήματα που συμμετέχει ο Mikko Aspa". Λάθος. Το κοινό μέλος (εδώ ο Aspa παίζει τύμπανα) δεν είναι το μόνο στοιχείο που τους συνδέει με τους Deathspell Omega, μιας και από το 2004 κι έπειτα, οι Fleshpress έχουν εξελιχθεί σε μια από τις πέντε κορυφαίες μπάντες του ευρωπαϊκού sludge underground, αναπτύσσοντας ένα απρόσιτο και απόλυτα προσωπικό εσωτερικό ύφος, διατηρώντας παράλληλα το απόλυτα cult status τους.
Με το "Acid Mouth Strangulation" (μια χαρά δίσκος) να μην μπορεί να ανταπεξέλθει τελικά στο τεστ του χρόνου, ο νέος δίσκος έρχεται πραγματικά από το πουθενά και -προς το παρόν- είναι διαθέσιμος μόνο ηλεκτρονικά (παρόμοια περίπτωση με το τελευταίο The Howling Wind δηλαδή). Και αν ο προκάτοχός του ήταν ένα βήμα μπροστά, εδώ η μπάντα αποφασίζει να επιστρέψει στα ιδιαίτερα στοιχεία που τους καθιερωσαν, και να τα ανασκευάσει. Αυτό συνεπάγεται μια αναδιατύπωση του μυστικιστικού χαρακτήρα τους και της έμφυτης τάσης προς την κοσμική ψυχεδέλεια, βασισμένη σε μια πιο "blues" βάση αντί της αναμενόμενης υπερβολικής βαρύτητας. Φυσικά, μην πάει ο νους σας στον Robert Johnson π.χ. με τον όρο "blues", απλά σκεφτείτε τα ηρωϊνο-blues των Earth της τελευταίας εξαετίας και μετά πατήστε "play" στο εναρκτήριο "Washer".
Πέρα από κάποιους εξωγενείς παράγοντες (π.χ. τους Monotheist-ισμούς του "Golden Owl"), κυριαρχεί η αίσθηση ενός αλλόκοτου deja-vu. Τα γνώριμα στοιχεία τους είναι όλα εδώ, αλλά ακούγονται τόσο γνώριμα και διαφορτικά ταυτόχρονα. Και η συμπαντική ψυχεδέλεια, και η εσωτερική αντίληψη, και οι δύσπεπτες δαιδαλώδεις οδύσσειες. Το "Tearing Skyholes" είναι με τον τρόπο του heavy, δυσκίνητο, δυσπρόσιτο, διαφορετικό. Αλλά σίγουρα δεν είναι ένα πράγμα: Συντριπτικό. Δεν είναι "Worm Dirges" ή "Pillars" δηλαδή.

4.12.13

live video: Baptists, 14.8.2013, KEXP's Seek & Destroy studio sesson, Seattle

Ολόκληρη η εμφάνιση των Baptists στη ραδιοφωνική εκπομπή "Seek&Destroy" του KEXP του Seattle το καλοκαίρι που μας πέρασε, παίζει παρακάτω. Enjoy:

30.11.13

Bong - Idle Days of the Yann (2013)

Όσοι έχουν επαφή με τους υπερκατεστραμένους Bong από το Newcastle, ξέρουν πάνω-κάτω τι θα βρουν εδώ, και για να ξεμπερδεύουμε, το "Idle Days of the Yann" (πέμπτο τους full-length συνολικά, και μία από τις περίπου ...έντεκα κυκλοφορίες τους μόνο για για το 2013, αν μετράω σωστά!), μου ακούγεται περισσότερο λειτουργικό από το περσινό "Manna-Yood-Sushai", δε φτάνει όμως το προπέρσινο magnum opus τους "Beyond Ancient Space".
To θέμα είναι τι γίνεται με τους υπόλοιπους. Άντε να περιγράψεις σε κάποιον ανέπαφο την εξώκοσμη ναρκωδέλεια (sic) και τη μαζική καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων που προξενεί κάθε ακρόαση αυτού του πράγματος. Για το ηχητικό mantra που δημιουργείται σαδιστικά από ένα παραμορφωμένο μπάσο που βαράει drones της ίδιας νότας για κάνα μισάωρο, ενώ πάνω από τον καπνό αιωρούνται ανατολίτικα θέματα, αμανέδες, κοσμικά ντουμάνια... δε βοηθάω ε; Καλά, πάμε αλλιώς.
Φανταστείτε του εξώφυλλο του "Jerusalem" των Sleep με τερματισμένο το surface blur στο photoshop. Ή τον ετυμολογικό ορισμό του "stoner rock". Και ένα καταστροφικό jam session στο προβάδικο των ΟΜ να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Και όλα τα παραπάνω να βγάζουν ένα κάποιο νόημα. Κάτι φυσικά που εξαρτάται από το πόσο δεκτικός είναι ο ακροατής στα πολύ άσχημα trips.

27.11.13

Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty (2013)

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από το "Αποκάλυψις". Δεν ξέρω πόσες ώρες έχω αφιερώσει αυτά τα δύο χρόνια ακούγοντας Chelsea Wolfe. Πάρα πολλές, σίγουρα. Η Chelsea άντεξε το τεστ του χρόνου και επανέρχεται με νέο δίσκο, έτοιμη να διαλύσει ξανά την playlist μου.
Με την ηχητική συνταγή που την καθιέρωσε να εφαρμόζεται σε ένα μέρος μόνο του δίσκου, η Wolfe αφήνει εν μέρει ένα αναζωογονητικό touch από την electronica να ανανεώσει το ύφος της, καθιστώντας το 'Pain Is Beauty" ένα δίσκο που φιλοδοξεί (και επιτυγχάνει) να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους Sabbath Assembly και τη Zola Jesus. Παρότι -προφανώς- δεν κατέχει τα ιδιοφυή instrumentations της τελευταίας, η ηχητική συνάφεια είναι αρκετά εμφανής, τόσο που με κάνει να πιστεύω πως αυτό ήταν ανέκαθεν το όραμα της Chelsea.
Καλά αυτά τα ακαδημαϊκά, αλλά ξέχασα το σημαντικότερο. Το μεγαλύτερο ατού της Αμερικανίδας, που είναι και εδώ παρόν σε όλο του το μεγαλείο: Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της να γράφει τραγουδάρες. Μεγάλες τραγουδάρες. Αναρωτηθήτε πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε δίσκο με τόσα κομμάτια-που-σε-λυγίζουν όπως τα "Warden", "Kings", "Sick" και το α-δ-ι-α-ν-ό-η-τ-ο "Ancestors, The Ancients".

24.11.13

KEN Mode - Romeo Must Never Know (video)

Ένα πανέμορφο slo-mo video για την κομματάρα "Romeo Must Never Know" από το "Entrench" των KEN Mode βλέπουμε παρακάτω:

21.11.13

Corrections House - Last City Zero (2013)

Supergroups, all-star projects, όπως θέλετε πείτε τα. Εγώ τα βαριέμαι. Ειδικά μετά τη χρυσή μετριότητα των Shrinebuilder. Στο άκουσμα της είδησης ότι ετοιμάζουν σχήμα οι Mike IX Williams (Eyehategod), Sanford Parker (Minsk, Buried At Sea, Nachtmystium), Scott Kelly (Neurosis) και Bruce Lamont (Yakuza), μπορώ να πω πως δυσανασχέτησα κιόλας. Και μετά άκουσα εκείνο το απίστευτο single "Hoax The System" και κατάπια τη γλώσσα μου.
Aντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, οι Corrections House δεν παίζουν sludge. O ήχος τους μπορεί να περιγραφεί απόλυτα με δύο λέξεις: Industrial Metal. Και φυσικά, εννοείται πως με αυτό τον όρο δεν εννοώ ούτε τη σημερινή δισκογραφική κατάντια των Fear Factory και Ministry, ούτε βέβαια και την χορευτική επιμεταλλωμένη pop μπουζουκίλα των κάθε Pain και Deathstars. Όσοι δεν έχουν αρχίσει τα μπινελίκια μετά την αμέσως προηγούμενη πρόταση, λογικά θα ρωτήσουν "και τι φάση είναι ρε μάστορα;"
Η αμέσως προφανής σύνδεση είναι φυσικά το προ τριετίας άλμπουμ των Circle Of Animals, όπου και εκεί συνυπήρχαν οι Lamont και Parker πάνω σε industrial metal φόρμες. Αν δεν σας φτάνει, φανταστείτε μια πιο κιθαριστική εκδοχή των 90ς θ-ε-ώ-ν Bodychoke, βάλτε στο μίξερ τον Foetus, Ministry κλασικής περιόδου (yup! για την '88-'96 μιλάω), λίγο Killing Joke, λίγο Skinny Puppy του "VIVIsectVI", πρώιμους Pitch Shifter και γενικά τέτοια όμορφα πράγματα.
Με ένα songwriting ελευθεριακό, όπως αρμόζει στον όρο "industrial", τα μέλη του σχήματος εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους και ανασκευάζουν πατέντες του ένδοξου παρελθόντος, είτε αυτό σημαίνει το σαξόφωνο του Lamont να ανατέλλει πάνω από εκρήξεις θορύβου, είτε τον Kelly να αναπροσαρμόζει το "Figures" (από το προσωπικό του άλμπουμ "The Wake") κάτω από κυνικούς spoken word αφορισμούς του Williams στο ομώνυμο κομμάτι του "Last City Zero", είτε τα -κάμποσα- ευφάνταστα "δάνεια" από το μεγαλειώδες Έργο (με κεφαλαίο!) του Chu Ishikawa.
Τι λείπει; Σίγουρα ό,τι έλειπε και από τους Circle of Animals. Η αίσθηση επικαιρότητας. Α, και ένα κομμάτι επιπέδου "Hoax the System", αφού το τελευταίο δεν συμπεριλήφθηκε τελικά στο δίσκο. Κατά τ'άλλα ένας δίσκος ωραίος, νοσταλγικός. Ό,τι πρέπει για dystopic ρομαντζάδες και cocktails βενζινόκολλας.

19.11.13

Corrections House - Bullets And Graves (video)

Ισχυρό videoclip για το "Bullets And Graves" από το "Last City Zero" ντεμπούτο των Corrections House (review για το δίσκο στις επόμενες μέρες) έκανε την εμφάνισή του στο mtv hive. To βλέπουμε παρακάτω.

Συνεργασία SunnO))) και Ulver

SunnO))) ανακοίνωσαν πως η επόμενη κυκλοφορία τους θα είναι δημιούργημα της συνεργασίας τους με τους Ulver. Τα δύο σχήματα έχουν ήδη συνεργαστεί το 2006 στο "White Box Set" με το κομμάτι "CutWOODED" που υπήρχε ως bonus track του κλασικού "White1" του 2003, και το ακούμε παρακάτω.
Το νέο άλμπουμ θα λέγεται "Terrestrials", θα περιέχει τρία κομμάτια, και θα κυκλοφορήσει το Φεβρουάριο του 2014 από τη Southern Lord. Εξώφυλλο:

18.11.13

Elizabeth - Insomnia (2013)

Για τους τρομερούς Ελβετούς Elizabeth τα είχαμε πει και εδώ. Νέο ΕΡ μόλις ενάμιση χρόνο μετά το "Where Vultures Land", και η metalcore ηχητική βία συμπυκνώνεται σε μόλις εφτάμισι λεπτά.
Με τους συγκινητικούς Cursed-ισμούς της υπερκομματάρας "Creating Enemies", με τα black metal σαρώματα του "Danger", με τσίτες, βία, μίσος. Το ευρωπαϊκό underground στα καλύτερά του.
Aκούστε, κατεβάστε, νιώστε.

16.11.13

Eyehategod: Νέος drummer o Aaron Hill

Μετά το θάνατο του Joey LaCaze, και αφού ο Dale Crover των Melvins έκατσε πίσω από το drum-kit των Eyehategod για την εμφάνιση στο Housecore Horror Film Festival, η μπάντα ανκοίνωσε πως νέο της μέλος είναι ο Aaron Hill, με προϋπηρεσία σε μπάντες της Νέας Ορλεάνης όπως οι (άγνωστοι σε μένα) Missing Monuments και Mountain of Wizard.

15.11.13

Grave Miasma - Odori Sepulcrorum (2013)

Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, μάλλον εδώ έχουμε το πιο πολυαναμενόμενο death metal ντεμπούτο του 2013. Έχοντας ήδη μια δεκαετία έντονης δραστηριότητας στο underground (αρχικά ως Goat Molestor, αλλά και με τη συμμετοχή μελών τους σε άλλες σπουδαίες μπάντες όπως π.χ. οι Cruciamentum), και με τα δύο ΕΡ τους να έχουν προκαλέσει τέτοιο πάταγο στους υπόγειους κύκλους, που τους έδωσαν θέση στα κορυφαία underground fests, το ηχητικό μπουντρούμι των Grave Miasma πλέον και σε μορφή full length.
To ότι το "Death's Meditative Trance" που ανοίγει το "Odori Sepulcrorum" πατάει ακριβώς πάνω στο ίδιο riff του "Kussa'u Tibtihu" που έκλεινε το "Exalted Emanation" δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ο δίσκος συνεχίζει στο μοτίβο του ΕΡ (ξεχνάμε οριστικά την τραγίλα των Goat Molestor, αυτή μας τέλειωσε στο "Realm of Evoked Doom"), και σηματοδοτεί μια νοητή συνέχεια στο πηγαδίσιο θεοσκότεινο death metal της μεγάλης των Incantation σχολής (οι οποίοι τελικά αποδείχτηκαν πολύ πιο επιδραστικοί απ'ότι φαινόταν στον καιρό τους). Ταχύτητες κυρίως μεσαίες, ασφυκτική ατμόσφαιρα και μια σοκαριστικά σκλαβωτική παραγωγή. Όσο καθαρή χρειάζεται για να καταλαβαίνεις τι περίπου ακούς, όσο βρώμικη και σκοτεινή χρειάζεται για να παγιδεύσει την ατμόσφαιρα ανήλιαγου κελιού στα αυλάκια του βινυλίου (ή στα bits του mp3, στους πεζούς καιρούς μας).
Όσοι προσκυνάτε τους Incantation (και καλά κάνετε), όσοι θεωρείτε τους Dead Congregation τεράστιο κεφάλαιο του σύγχρονου death metal (και πολύ καλά κάνετε), κοπιάστε.

Λήθη - Λήθη LP (2013)

Γνήσια τέκνα της πατρινής σκηνής (μέλη τους συμμετέχουν επίσης σε Dirty Wombs, Fields of Locust κλπ), ο Λήθη στο ντεμπούτο LP τους ξεσκίζουν τα πάντα με το τσιτωμένο crust τους.
Δέκα κομμάτια καταιγιστικού τσιτωμένου d-beat, που δεν φοβούνται να κατεβάσουν ταχύτητες όταν χρειάζεται (εδώ βάζετε τον παράγοντα Fields of Locust στο παιχνίδι), διπλά ντου στο μικρόφωνο, μηδενιστικούς τίτλους/στίχους ("Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα"!!!) και προσωπικό highlight, το sample της φωνής του Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη να παγώνει κάθε φορά το αίμα στην ειδαγωγή του "Αδιεξοδο". Από τα πιο ανατριχιαστικά ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το ίδιο sample χρησιμοποίησαν και οι Bad Trip στο πρόσφατο LP τους.
Μέχρι να βγάλουν νέο δίσκο οι Sarabante, λιώνω αυτό εδώ.

13.11.13

Uzala - Tales of Blood and Fire (2013)

Οι doom-o-ϋποψιασμένοι(sic) τούς ξέρετε. Οι υπόλοιποι να τους μάθετε. Μετά το μίνι-πάταγο που προκάλεσε στο doom underground το περσινό ντεμπούτο τους, οι Uzala ξαναχτυπούν.
Με την Darcy Nutt να αναλαμβάνει πλέον πλήρως τα φωνητικά, ο δεύτερος δίσκος της μπάντας από το Idaho είναι άλλη μια ηδονική θηλειά στο λαιμό για όσους ψάχνουν στις λάσπες του underground για να βρουν το doom του σήμερα. Πέντε κομμάτια με απαγορευτικές -για τους τουρίστες- διάρκειες, με τις ταχύτητες να κυμαίνονται από αργές εώς τρομακτικά αργές, και το σχήμα να αναζητεί ηχητικές πατέντες στα θολά νερά του drone. Μην τρομάζετε, ο χαρακτήρας είναι ξακάθαρα doom metal (με ισάξιο βάρος και στα δύο συνθετικά), απλά η μπάντα δεν ακούει μόνο Saint Vitus, κάτι που φαινόταν ήδη από το ντεμπούτο.
Οι Uzala είναι το καλά κρυμμένο μυστικό του υπόγειου doom. Doom μονολιθικό, θρηνητικό, με ξερό και ακατέργαστο ήχο. Χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Απλά εμένα θα μου επιτρέψετε να τοποθετήσω αυτό το δίσκο μισό σκαλί κάτω από το ντεμπούτο τους. 

12.11.13

Jucifer, Earth of Distrust, Korsikov, 9.11.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Overdose κιθαριστικού θορύβου μέρος δεύτερον, με την πρώτη εμφάνιση των σπουδαίων Jucifer στη χώρα μας. Με τα αυτιά να βουίζουν ακόμα από την εμφάνιση των Suma στον ίδιο χώρο το προηγούμενο βράδι, μπαίνω στο ψιλο-άδειο venue κατά τις 9 παρά και κατευθύνομαι προς το merch stand, όπου ένα χειρόγραφο σε κάλλα Α4 μάς ειδοποιούσε πως το merch των Jucifer είχε σχεδόν εξαντληθεί (πλην από κάποια ελάχιστα t-shirts), μιας και αυτή ήταν η τελευταία στάση της εκτενούς ευρωπαϊκής περιοδείας τους. "20 Years Slaying Ears" λοιπόν, και τα παιδιά από τους Earth of Distrust λίγο πιο δίπλα μού περιγράφουν το τρίξιμο των τοίχων κατά τη διάρκεια του soundcheck. Καλά θα περάσουμε κι απόψε...

10.11.13

Suma, Sadhus, Gomgoma, 8.11.2013, Six D.O.G.S., Αθήνα

Το διήμερο 8-9 Νοεμβρίου ήταν αναμφισβήτητα το απόλυτο γεγονός του 2013 για την sludge κοινότητα της χώρας. Τα live του συγκεκριμένου ήχου σπανίζουν, οπότε το γεγονός ότι δύο μπάντες που βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου underground θα βρίσκονταν στο Six D.O.G.S. αυτές τις δύο μέρες ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Την Παρασκευή, μια από τις κορυφαίες sludge μπάντες της Ευρώπης, οι Σουηδοί Suma, βρίσκονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής πως, για μένα, το "Ashes" των Suma είναι ασυζητητί ο κορυφαίος sludge δίσκος για την τρέχουσα δεκαετία, και η εμφάνιση της μπάντας στο Roadburn Festival του 2010 είναι μία από τις κορυφαίες συναυλιακές μου εμπειρίες. Η είδηση της πρόσφατης αποχώρησης του τραγουδιστή Jovan μου είχε δημιουργήσει αμφιβολίες αλλά και μεγάλη περιέργεια σχετικά με το αν η μπάντα καταφέρνει να αναπληρώσει το κενό του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

6.10.13

Subrosa - More Constant Than The Gods (2013)

Δύο χρόνια μετά το θριαμβευτικό "No Help For The Mighty Ones" οι Subrosa επιστρέφουν. Εχοντας πλέον βρει το προσωπικό τους ηχητικό στίγμα, το νέο βήμα πατάει γερά στην παρακαταθήκη του προηγούμενου, κάτι που φαίνεται και με την πρώτη ματιά στο (για άλλη μια φορά καταπληκτικό) εξώφυλλο του Glynn "Scrawled" Smith. Μην τρομάζετε, και μόνο μία ακρόαση του δεκαπεντάλεπτου "The Usher" που ανοίγει αυτοκρατορικά το δίσκο, αρκεί να διαλύσει κάθε υποψία "αναμασήματος".
Το σημείο αιχμής παραμένει η ιδιοφυής χρήση των βιολιών πάνω στα υπέρβαρα doom μέρη, η φωνή της Rebecca Vernon είναι πιο σίγουρη από ποτέ, και συνολικά, αν ένα επίθετο μπορεί να περιγράψει το δίσκο, αυτό δεν είναι τόσο το "σκοτεινός", όσο το "μεγαλοπρεπής". Το δε ρόλο που κατείχε η a-capella διασκευή του "House Carpenter" στο προηγούμενο άλμπουμ, εδώ τον αναλαμβάνει ο στοιχειωτικός επίλογος του "No Safe Harbor" με τις αιθέριες φωνές και τα βιολιά να αιωρούνται πάνω από αλεπάλληλα κιθαριστικά drones.
Το γεγονός ότι απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης που συνόδευε το "No Help For The Mighty Ones" δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει, ο νέος δίσκος είναι εξίσου καταπληκτικός και καθιερώνει τους Subrosa ως σχήμα αιχμής του σύγχρονου heavy ήχου (ακούστε και το επίσης υπέροχο noise rock ντεμπούτο "Strega" του 2008). Στα καλύτερα της χρονιάς. Εύκολα.

1.10.13

Castevet news και νέα κομμάτια streaming

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε εκείνο το πολύ καλό "Mounds of Ash" του 2010, oι post/black metallers Castevet από τη Νέα Υόρκη πάντως, έχουν έτοιμο το διάδοχό του με τίτλο "Obsian" που θα κυκλοφορήσει στις 15 Οκτωβρίου από την Profound Lore. Παρακάτω βλέπουμε το εξώφυλλο και ακούμε δύο πολύ καλά νέα κομμάτια.

Διέλυσαν οι The Gates of Slumber

Μετά από μια πορεία δεκαπέντε χρόνων, οι doomsters The Gates of Slumber διέλυσαν. Ο λόγος είναι η αποχώρηση του -επί μια δεκαετία- μπασίστα (και στενού φίλου του ηγέτη της μπάντας Karl Simon) Jason McCash. Κρίμα.

21.9.13

Windhand - Soma (2013)

Το περσινό ομώνυμο ντεμπούτο είχε ανοίξει το δρόμο. Το split με τους συνοδοιπόρους Cough προετοίμασε το έδαφος, και σήμερα το δεύτερο άλμπουμ των Windhand κυκλοφορεί στα μεγάλα σαλόνια μέσω της Relapse.
Το ύφος; Δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, αλλά ενισχύεται από μια τερατώδη παραγωγή, μιλάμε για έναν doom βούρκο πάνω στον οποίο κεντάει η αλλόκοτη φωνή της Dorthia Cottrell.
Τα κομμάτια; Χα! Ασφυκτικό ξεκίνημα με τα "Orchard" και "Woodbine" να σφίγγουν τη θηλειά, και για τα επόμενα 75 λεπτά, ο ακροατής παραδίνεται σε ένα ρεσιτάλ Electric Wizard-ικού κυκλώπειου doom metal.
Nεωτερισμοί; Λίγοι. Κυρίως η χρήση της ξεκούρδιστης ακουστικής που παγώνει το αίμα προσφέροντας μερικές αναδύσεις από τη λάσπη.
Δείτε το εξώφυλλο. Τώρα φανταστείτε τους Electric Wizard λιγότερο "χίπηδες" και έχετε την πλήρη εικόνα.

Corrections House - Bullets and Graves (νέο κομμάτι streaming)

Δείγμα από το επερχόμενο "Last City Zero" ντεμπούτο άλμπουμ των Corrections House, είναι το “Bullets and Graves” που ακούμε ΕΔΩ.

Godflesh - F.O.D. (νέο κομμάτι streaming)

Νέα ηχογράφηση μετά από 12 χρόνια για τους Godflesh. Η διασκευή στο "F.O.D." των Slaughter ηχογραφήθηκε για τη σειρά flexi-disks του Decibel και το ακούμε παρακάτω:

15.9.13

The Flying Eyes, Golden Animals, 14.9.2013, An Club, Αθήνα

Ωραίο ξεκίνημα για τη συναυλιακή χρονιά, με δύο αμερικάνικες μπάντες στο Αν με προσιτό εισιτήριο. Η προσέλευση (κάπου 100 άτομα) δεν μπορώ να πω πως ήταν και ικανοποιητική, αλλά ίσως το γεγονός ότι την ίδια μέρα εμφανίζονταν οι Necros Christos στο Κύτταρο να απέτρεψε κάποιους πιο ανοιχτόμυαλους metallers να δώσουν το παρών έστω από περιέργεια, ή ίσως (γίνομαι κακός τώρα) να ήταν λάθος της CTS το ότι δεν έγραψε τη λέξη "stoner" στην αφίσα για να μαζευτούν καμιά 80αριά ακόμα άτομα "για τη φάση". Όπως και να'χει ο κόσμος ήξερε πάνω-κάτω τι είχε έρθει να δει, ενώ δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έχω παρευρεθεί σε underground live και η αναλογία αντρών/γυναικών να είναι στο 50-50.

The Ruins of Beverast - Blood Vaults - The Blazing Gospel of Heinrich Kramer (2013)

Μας είχε συνηθήσει ο Alexander von Meilenwald (παλιά στους Nagelfar) στις τεράστιες διάρκειες μέσα από τους δίσκους του προσωπικού του doom/black metal σχήματος The Ruins of Beverast. Αυτή τη φορά μάς προσφέρει και έναν αντίστοιχα μακροσκελή τίτλο για το τέταρτο άλμπουμ του σχήματος. Οκ, τέρμα η πλάκα, γιατί τα πράγματα στο (βαθειά ανάσα) "Blood Vaults - The Blazing Gospel of Heinrich Kramer (Cryptae Sanguinum - Evangelium Flagrans Henrici Institoris)" είναι ιδιαίτερα σοβαρά.
Ο Meilenwald καταφέρνει να ακούγεται old-school και προοδευτικός ταυτόχρονα. Πώς; Πολύ απλά, διατυπώνωντας τις λέξεις του σήμερα με προφορά του χτες. Στο δίσκο δε θα βρείτε καμία ηχητική πατέντα που δεν έχετε συναντήσει στα 90ς, τίποτα που δε θα βρίσκατε και σε κάποιον από τους κλασικούς δίσκους των Varathron (τυχαίο παράδειγμα). Διάολε, ακόμα και τα αφηγηματικά tricks και effects που εξυπηρετούν το concept (βασισμένο στην ιστορία του εκδότη του περίφημου "Malleus Maleficarum") αρνούνται την σύγχρονη τεχνολογία και ακούγονται τόσο, μα τόσο ευλαβικά 90ς. Ακούγοντας όμως π.χ. το εναρκτήριο (μετά την εισαγωγή "Apologia") "Daemon", το βασικό riff φέρνει στο νου Wolves In The Throne Room, και αυτή δεν είναι η μόνη φορά που ο δημιουργός κλείνει πονηρά το μάτι στις νεότερες εξελίξεις του black metal ήχου.
Όπως όλα τα άλμπουμ του Ruins of Beverast project, έτσι κι αυτό απαιτεί υπομονή και προσοχή από  τον ακροατή που θα επιχειρήσει το σκοτεινό trip. Όχι μόνο λόγω της τεράστειας διάρκειάς του (80 λεπτά), όσο και λόγω της αφηγηματικής πολυπλοκότητας, του δυσκίνητου (doom) ύφους και του concept-ικού υποβάθρου. Όσοι το καταφέρουν όμως, θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα.

Morne - Shadows (2013)

Μπορεί για τους περισσότερους το όνομα των βοστωνέζων Morne να θυμίζει απλά το ραφτό στο δεξί μανίκι του Mr. Necro στο εξώφυλλο του "Circle the Wagons" των Darkthrone, για τους μυημένους όμως, η σημερινή μπάντα του Jeff Hayward (Grief/Disrupt, παλιότερα στους Morne έπαιζε και ο Erik Larson των Alabama Thunderpussy/Birds of Prey) μόνο τυχαία δεν είναι, και οι κυκλοφορίες τους μέχρι και το ντεμπούτο "Untold Wait" ήταν sludge/crust διαμάντια.
Το "μεγάλο βήμα" στην Profound Lore έφερε την απογοητευτική (κατ'εμέ) post metal κατεύθυνση του "Asylum", και σήμερα εμφανίζεται το τρίτο LP τους, "Asylum".
Το ύφος έχει αλλάξει ελαφρώς ξανά, πιο συμπαγώς doom, πιο απλοϊκό, λιγότερο "θλιμμένο", αλλά σταθερά νωχελικό και δύσκαμπτο. Παρότι ξεκίνησα με μηδενικές προσδοκίες, στην πορεία βρήκα αυτή τη νέα κατεύθυνση αρκετά ειλικρινή. Ναι, το "Shadows" βγάζει μέσα στην μονοτονία του και την έλειψη δυναμικών, μια γνήσια αύρα απόρριψης, φέρνοντας κάπως στο νου (με τον τρόπο του) την πρώιμη εποχή του βρετανικού doom/death των αρχών των 90ς.
Συνολικά ένας δίσκος καλύτερος από το "Asylum", δεν μπορώ όμως να τον προτείνω εύκολα, είναι ιδιαίτερος. Ακούστε και κρίνετε μόνοι σας.

9.9.13

Uzala - Seven Veils (νέο κομμάτι streaming)

ΑΥΤΑ είνια νέα! Το δεύτερο άλμπουμ των doom θεών Uzala από το Portland θα λέγεται "Tales Of Blood & Fire" και θα κυκλοφορήσει στις 18 Οκτωβρίου από την King of the Monsters Records (που έβγαλε και το split 7" με τους Mala Suerte). Βλέπουμε εξώφυλλο, ακούμε το "Seven Veils" παρακάτω:

Mitochondrion - Insummation (νέο κομμάτι streaming)

To σκότος του "Parasignosis" δεν έχει ξεχαστεί. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Oι Mitochondrion επιστρέφουν με ένα νέο 7" (αυτή τη φορά στην Dark Descend) με τίτλο "Antinumerology". Ακούμε τον ανεμοστρόβιλο ανορθόδοξου black/death metal που ονομάζεται "Insummation" παρακάτω.

4.9.13

Headsup: Hoax

Δεν το'παιξα ποτέ "πάνκης" (και ούτε είμαι), και το παραδοσιακό hardcore/punk δεν είναι από τις προτεραιότητές μου. Παρόλα αυτά το όνομα των Hoax το συναντώ συχνά με τον ένα ή άλλο τρόπο, οπότε πρόσφατα μπήκα στο τριπ να τους τσεκάρω και έμεινα λίγο μαλάκας.
Παίζουν ένα χαοτικό και σκατόψυχο hardcore punk (όχι metalcore, όχι crust) απόλυτα θορυβώδες και παρακμιακό, ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν στην παρούσα φάση.

Pig Destroyer - The Octagonal Stairway (νέο κομμάτι streaming και free download)

Το περσινό "Book Burner" είναι ακόμα νωπό στη μνήμη, και ενώ στο ενδιάμεσο έχει υπάρξει και το "Mass & Volume" EP, οι Pig Destroyer ξαναχτυπούν με ένα νέο (σταθερά σαρωτικό) κομμάτι με τίτλο "The Octagonal Stairway" διαθέσιμο για stream και δωρεάν download μέσω της ιστοσελίδας metal swim (θυμίζω και την τρομερή συλλογή που είχε κυκλοφορήσει το metal swim το 2010.
Ακούμε/κατεβάζουμε από ΕΔΩ (κάτω αριστερά)

3.9.13

The Howling Wind - Vortex (2013)

Και ενώ δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας χρόνος από το ισοπεδωτικό "Of Babalon", οι Lipynsky/Call επιστρέφουν από το πουθενά με το τέταρτο άλμπουμ των The Howling Wind. Αρχικά προοριζόμενο για ΕΡ, οι δημιουργοί του ένιωσαν την οντότητα να επεκτείνεται και την ολοκλήρωση/κυκλοφορία του επιβεβλημένη, οπότε χωρίς τυμπανοκρουσίες και ανακοινώσεις, το "Vortex" κυκλοφορεί αρχικά μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, με την προοπτική για μελλοντική κυκλοφορία του σε δίσκο.
Το στυλ δεν έχει αλλάξει, συνεχίζει να κινείται κάπου ανάμεσα στους Darkthrone και τους Thralldom, με συμπαντικό doom feeling και αλλόκοτες ατμόσφαιρες, απλά δεν μπορεί να φτάσει το συγκλονιστικό επίπεδο των δύο προκατόχων του. Ο πήχυς ήταν πάρα πολύ ψηλά και αυτό περνάει λίγο πιο κάτω.
Το ακούμε ολόκληρο παρακάτω:

Mumakil - Flies Will Starve (2013)

Οκτώ χρόνια πορείας και δύο δίσκοι - σφραγίδες εποχής είναι αρκετά για να τοποθετήσουν τους Ελβετούς Mumakil στην ελίτ του ευρωπαϊκού grindcore. Τέσσερα χρόνια παύσης μετά από εκείνο το τρομακτικό "Behold the Failure" (από τους καλύτερους grindcore δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, εύκολα), οι Mumakil επιστρέφουν προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους σε ένα grindcore σύμπαν εμφανώς αλλαγμένο από την καιρό που δισκογράφησαν τελευταία φορά.
Προσπερνώντας το πραγματικά κακό εξώφυλλο του "Flies Will Starve", εξίσου άσκημη εντύπωση δίνει η νέα ηχητική κατεύθυνση της παραγωγής, υπερβολικά καθαρή και γυαλισμένη, δίνει χώρο στις τεχνικές δυνατότητες της μπάντας να ακουστούν καθαρά, αλλά κόβει πολλούς πόντους από το ηχητικό μπάχαλο (που είναι και το ζητούμενο στο grindcore). Η μπάντα έχει σαφώς μια περισσότερο brutal death metal παρά grindcore κατεύθυνση (εξ ου και η παραγωγή που λέγαμε πριν) όσο αφορά τη riff-ολογία και τους ρυθμούς, παρότι κρατάει τις διάρκειες στο γνωστό μοτίβο του ενός λεπτού.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν απλές σημειώσεις μικρής σημασίας αν το άλμπουμ δεν είχε μια βασική αδυναμία: Τα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να ξεκινάει εντυπωσιακά με ένα σαρωτικό "Death From Below", αλλά οι κοιλιές που υπάρχουν διάσπαρτες στα τριάντα πέντε λεπτά που διαρκεί το "Flies Will Starve" είναι αρκετά έντονες, παρότι τα πράγματα στρώνουν προς το τέλος.
Δε θα το έλεγα κακό άλμπουμ με τίποτα, απλά για την μπάντα που είχε κυκλοφορήσει το "Customized Warfare" και το "Behold the Failure", ε είναι αρκετά λίγο...

2.9.13

Jucifer - За Bолгой для нас земли нет (2013)

Τρία χρόνια μετά από το χαοτικά μπερδεμένο "Throned in Blood", οι Jucifer επιστρέφουν. Ξανά concept δίσκος, αυτή τη φορά εστιασμένος στην πρόσφατη ρωσική ιστορία (οι μη ρωσόφωνοι μπορούν να το αποκαλούν απλά "the russian album") και εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες με τους Jucifer που ξέραμε (;) τόσα χρόνια.
Το ντουέτο έχει πετάξει στα σκουπίδια τόσο τις noise rock ρίζες του, όσο και τους διάφορους πειραματισμούς (από grindcore μέχρι electronica) στους οποίους αναλώθηκε την τελευταία δεκαετία, έχοντας τσιτώσει μέχρι εκεί που δεν πάει τον -τερατώδη- ηχητικό του εξοπλισμό προς όφελος μιας ηχητικής βουτιάς στο βούρκο. Με τις ταχύτητες κυμαίνονται από αργές ως πολύ αργές, σε σημεία να περνάει (ξανά) στα βαλτώδη χωράφια του drone, με την Amber Valentine να προτιμάει τα γρυλίσματα (παρότι έχει μια χαρά φωνή), ο δίσκος είναι ένα ξεροκέφαλο, πρωτόγονο, βαρύ κι ασήκωτο sludge διαμάντι.
Το ηχητικό χάος που παράγεται από τον συνδυασμό κιθάρας-τυμπάνων-βουνού_από_πετάλια_και_ενισχυτές είναι σοκαριστικό αλλά πλήρως ελεγχόμενο, και τα τσαχπίνικα λοξοκοιτάσματα προς το stoner (στο "Новая могила / The New Grave" π.χ.) όχι μόνο δεν μετριάζουν το νομαδικά πρωτόγονο συναίσθημα, αλλά αποτελούν δυναμική κορύφωση, ενώ τα διάσπαρτα samples στα ρωσικά δίνουν έναν ακόμα πιο πειστικό "σοβιετικό" αέρα.
Δύσκολος δίσκος σίγουρα, που απευθύνεται σε μυημένους ακροατές του χώρου. Για όσους όμως νιώθουν από sludge, αυτός εδώ είναι ο καλύτερος δίσκος του χώρου μέχρι στιγμής για φέτος.

Captain Cleanoff / The Kill - Captain Cleanoff / Shower of Bricks split 7" (2013)

Tους Αυστραλούς Captain Cleanoff τούς είχα πρωτοπετύχει πριν κάμποσα χρόνια σε ένα compilation cd του Obscene Extreme (το σημαντικότερο grindcore festival του πλανήτη) και με είχαν εντυπωσιάσει με εκείνο το απίστευτο "Wizards Sleeve", με αποτέλεσμα να τσεκάρω εκείνο τον πολύ καλό δίσκο τους, το "Symphonies of Slackness" του 2008. Από περιέργεια τσέκαρα αυτό το split (έχουν κυκλοφορήσει κάμποσα στο ενδιάμεσο), αλλά στα τρία κομμάτια τους, απουσιάζει η φρεσκάδα εκείνου του δίσκου, καλοστημένο deathgrind αλλά ως εκεί.
Την παράσταση κλέβουν όμως οι (επίσης Αυστραλοί) The Kill, των οποίων το εντελώς τελειωμένο και χτικιάρικο grindcore είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σκατένιος ήχος, μηδενικές παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, τελειωμένη βία, ασταμάτητες τσίτες. Ανάλογα με την ψυχική σου διάθεση, μπορείς να τους βρεις από ανυπόφορους ως μνημειώδεις, εμένα πάντως με σένιαραν μια χαρά και πλέον δηλώνω fan.

27.8.13

Batillus - Concrete (video)

Μπορεί τελικά το "Concrete Sustain" να μην κατάφερε να αλλάξει την άποψή μου για τους Batillus (και να το βρήκα ανάλογα βαρετό με τις άλλες δουλειές τους και γι αυτό να μην έκανα review), το "Concrete" όμως παραμένει ένα πολύ δυνατό κομμάτι. Η μπάντα ανέβασε ένα πολύ καλό (και αρκετά ενοχλητικό) video-clip για το κομμάτι, δημιουργία του Gretchen Heinel, με τους ηθοποιούς Candice Freshko, David McManamon, Rush Aaron Hicks, Mockingbird Girl, Jane Marguerite και La Luna, το οποίο βλέπουμε παρακάτω:

LinkWithin